KUŞLAR ÖZGÜR KALDIĞINDA

Agra Fort   İnsanın kendi yaşadığı acılar geçiyor. Elbette, er ya da geç geçiyor. Geriye eğer bir şey kalıyorsa o da başkasına yaşatılan acı...

Agra Fort

 İnsanın kendi yaşadığı acılar geçiyor. Elbette, er ya da geç geçiyor. Geriye eğer bir şey kalıyorsa o da başkasına yaşatılan acılar. Ağır bir vicdan sızısı olarak yüreğinde atıp duruyor. Hani insanların ağzında döndürüp döndürüp kullandıkları fakat yine de bir köşeye attıkları o meşhur ‘zaman’ var ya. Dünyanın insanı, güçsüz ve eli mahkum olan o insanı bir müddet eskitmesinin ardından ‘zaman’ çıkıverir ortaya. 

Yaşananları, ahları, acıları un ufak ediverir. Aslında hiçbir şey gözünde büyüttüğün kadar da zor değilmiş. Aslında senin kulağına fısıldanan o kehanetler canı sıkılan bir insanın kendini iyi hissetmek adına yapıverdiği birtakım eylemlermiş. En önemlisi de ne çok büyük kaybetmiş ne de çok büyük kazanmışsın. Olanlar herkese olabilecek cinsten şeylermiş.

İşte tam da o zamanlarda artık sen de herkes gibisin. Ne masumiyetin ne mağduriyetin; ne gücün ne de el değmemişliğin kalır. Zaman öyle bir farkına vardırır ki sana. Bundan sonra olur da yaşanırsa bir daha o anlar; susup da geçersin, durup da gülersin... 

Büyümek diyemem buna. Hiçbir insanın hiçbir yaşta büyüdüğüne inanmıyorum. Hatta büyümek diye bir kavram var mı benim ruhumda o da meçhul! Sadece insanın hiçliğinin farkına varışı, kendine tapışının son buluşu, yüreğindeki kuşları özgür bırakışıyla alakalı bir durum zannımca. 

İşte o kuşlar özgür kaldığında kırdıklarını insanın, kendine tapınmak için kurduğu tapınağına getirir. Yüzleş bakalım! İçerden bir eyvah kopar durur. Yüzleşilecek midir ve telafisi var mıdır? Bunu ben de bilmiyorum. 

O yüzden diyorum ki insan kendisini kıran diğerleriyle vakit öldürmemeli, Kendine dönüp kendine bir hesap defteri açmalı, bakmalı.  

Bırak kırıcı insanları. Onların da muhakkak bir Tanrı’ya ihtiyaçları var ve kendilerine tapıyor hatta bunu hiç farketmeden yapıyor olabilirler.  Bu günümüz dünyasının en normal olayı. 

Ben nerede hassas bir insan görsem onlara hayran kalıyorum. Gözlerimde çiçekler açıyor, neşe saçıyorum ve çocuk oluyorum. Nerede kaba bir insan görsem de hassas insanlar iyi ki var diyorum. Diyeceğim de...