ALIŞILMIŞ BİR SEFER BİÇİMİ

Zamanı gelince kıyıya vuracak kendini Bir deniz otuyum ben.

Bir çeşmenin tam kapanmamış musluğundan 

Düşen damlalar misali,

Akamazken ömrümün çiğ damlaları,

Çiğlerini bırakmış, yetişmeye yüz tutmamış,

İki arada bir derede

Zamanı gelince kıyıya vuracak kendini

Bir deniz otuyum ben. 

Alışılmış bir sefer biçimi.

Dalgaların durgunluğu,

Benzimin sarılığı,

Gözlerimin sönen feri,

Denizin karanlığı,

Ufka hiç varamayışım.

Yağmayan yağmur,

Kışın öfkelenen evim.

Kimi başlangıçlarım yarıda kalmış

Unutmuşum, atlamışım onlara devam etmeye. 

Geçmişim ile aramda birtakım boşluklar var. 

Mecburiyet ile yaşamak kanıma işlemişse,

Kaçamam işte kaçak ruhumdan. 

Ait olsam neye yarar, ki nedir aidiyet, bilmem.

Bir huzursuzluktur başlangıcım,

Ardından bir yokuşu tırmanma hazzım,

Ben işte tam da o an güçlüyümdür.

Yokuşu tırmanmamı göstermek için 

Hikayemin görünmez tarafında,

Güçsüzü oynarım. 

Karakter mi, yapım mı böyle, yoksa mizaç?

Zannımca hiç biri.

Alışılmış bir sefer biçimi.

Benim seferimde dalgaların ahengi bu. 

Denizin rengi, ufkun uzaklığı bu. 

Varış noktasına hep o aynı mesafede,

Varamadan, varmayı temenni etmeyi yutkunan.

İstanbul'a baharın erken geldiği  şu zamanlar,

Bu seferde benim baharım geç gelsin. 

Nolur, bu seferde acı olsun şiirim.