BANA GİTMEK DÜŞTÜ

Yalnız kalacağım. İstanbul gibi kalabalıklar içinde yalnız.

   

 YA ESKİSİ GİBİ OLURSUN YA DA GİDERSİN

     Yazmaktayım. 

    Herhangi bir masada manzarasızlığa karşı, kafamdaki manzaralardan ilham alarak yazmaktayım. Gayet hüzünlü bir ruh hali içinde. Ne  olacağını bilmemekte, ne olduğunu anlamamaktayım. 

   Bazı insanlar vardır size kendinizi kullanılmış bir mendil gibi hissettirir. O bazı insanların kimi zaman en yakın arkadaşı, sırdaşı, dostu olursunuz. Çoğu zaman da egolarını tatmin eden bir araç olursunuz. Gece yarılarına kadar gözlerinden akan yaş, burunlarını sildiği mendil olursunuz. Ve kenara atılırsınız sabaha karşı. Ama en sonunda deli oluverirsiniz hemen. 

   Artık eskisi gibi değilsinizdir ve sert eleştirilere maruz kalmayı hak edecek kadar değişmişsinizdir. Kafayı yemiş, yoldan çıkmış, yozlaşmış...Artık onları şımartmıyor, egolarını kabartmıyorsunuzdur. İşte tüm bunlar sizin nedensiz ve sonsuz bir nefretle anılmanıza yetiyordur. 

    Sizi iki seçenek sunulur: Ya eskisi gibi olursun ya da gidersin. Çünkü eğer kalırsanız sizi huzursuz edeceklerdir ve asla kendiniz olmaya müsaade etmeyeceklerdir. 

    Yalnız kalacağım. İstanbul gibi kalabalıklar içinde yalnız. Kim bilir ben de onun  gibi öyle kendimce güzel, muhtaçsız bir şekilde insanları yanıma çekebilir miyim? İstanbul her akşam insana huzur verir, her sabah herkesin yüreğine bahar getirir. Ben de kendi yüreğime baharlar getirebilecek miyim? Ben de onun gibi eşsiz bir özgüvenle bu hayatta salına salına gezebilecek miyim?