DÜNYALAŞMAK

Yine de insan vicdansız ve ruhsuz olabilir. Her ne kadar geçse de kendi aynı yollardan, buyur bir de sen geç diyebilir çok sevdiğine. O taşı...

Yine de insan vicdansız ve ruhsuz olabilir. Her ne kadar geçse de kendi aynı yollardan, buyur bir de sen geç diyebilir çok sevdiğine. O taşın üstünden atlayışını ya da atlayamayışını oturup da bir köşeye seyredurabilir. Bu bir anneye has değildir. Bu bir babaya da has değildir. Bu tam olarak insan olmak ile alakalı bir durumdur. 

 Biraz ‘oh olsun’ duygusu, belki yalnızlaştırma yaptırımı, belki de yüreğinden uçuverip giden o kuşların vedası. Hem de ne veda hırçın, sivri dişli, utanmaz ve çirkin vedası. Bir kuşun vedasına çirkin demek belki de hiç kuş olamamakla, kendini kuş sanmakla alakalı.  

Bunu yapan insan kibar ve nazik olabilir. Bunu yapan insan kendi kendine şarkılar söylüyor ve şiirler yazıyor da olabilir. Kim bilir belki sokaktan geçen bir kediye bile ‘gelgel’ yapmıştır. Ne fark eder, bu insanın karasına ait bir belirtidir. Zamanımın çizelgesinde yer almış ve yer almakta olan olaylardandır tüm bu düşüncelerimin üretimi.

... 

Aşk iki yürekte aynı anda başlayabilir.  

Aşk bir yürekte açıp ikinci yüreği bu kutlamaya davet edebilir. Davet edilen yüreğin bu kutlamaya katılıp katılmayacağı o yüreğin emanetçisi ile alakalıdır.  

Gerçekten bir sevilmişi gurbete uğurlarken kuru bir vedalaşma nasıl olurda o yürekten çıkabilir? Keşke olmasaydı.

Keşke... Ah ne sevmem şu kelimeyi hiç de kullanmam, demem kendim için. Meğer her insanın bir keşkesi olurmuş derin derin içinden patlayan.

Yine de gitmek olsaydı da, öyle kuru kuruya göndermek olmasaydı. Yakışmadı çünkü. Ben o konuşanları ve konuşulanları tanıyamadım.

Belki de o yüreğin emanetçisi dünyalaşmıştır. O yüzden sadece bir süre aşklaşmıştır.

...

... 

Yine de içimde garip bir hüzün ve yitik bir köy var. Ve bunları saklamak saklamak nedendir?  

Hoşsun iyisin ama bir yerde gurbetsin işte İstanbul.