KENDİME AİT Bİ’ AN

Hayat ne tek bi andan, ne tek bi duygudan, ne de tek bir işten ibaret.Anladığım şu ki hayat teklik sevmiyor. O zaman nedir bu çaba tek olabilmeye dair

Bana ait bir an olsun istiyorum.  Bana ait olabilecek bir şarkı çalmaya başlasın.

İnsan kimi zaman kendine ait bir zaman bırakmamak için kafasının içinde ne kadar kuvvetli. Ben de. Öyle oluyor bazen. Oysa kendimize ait bir kare bulabilsek, ucundan bir başlasak ne umutlu olacak şu yaşam denen mücadele.  Bu devri daim. Günlerin bitip de başlaması.

Marjan Farsad-Dishab dinliyorum.  Rastladığımız şarkılar, çarpıştığımız kimseler, gördüğümüz fotoğraflar; bizim gözümüze iliştiği o andan itibaren bize ait olmaya başlamıyorlar bence. Ben bize ait olan o şeyin bize gelişi, eksik parçamızı buluşumuz olarak yorumluyorum bu durumu. Yani onlar tarihi belirsiz o andan beri bize aittiler zaten. Dishab bana ait olan bir şarkı. Bana ait olan bir an verdi.

Kendimde kendime baktım. Bana ait bir an olduğunun belirtisi de bu işte. Kendimde kendime bakmak. Tam da bunu yapınca sanki bir parça daha yerleştiriyorum puzzleı’ma.

Elbiseler, yemekler, ayakkabılar, rujlar… Gösterişler ve imalar… Tüm bunların hatta daha fazlasının olduğu bu dünyada; olabildiğince kendi halimde, bir başıma ve başına buyruğum. Yaşam denen devri daim her geçen yaşımda daha bir cesaret çiziyor bu anlamda yüzüme.

Cesaretim kendime bakıyor. Bir sahilde oturup gurubu izlediğim an, hiçbir şey yapmaksızın Mavi ile olan münasebetim bana iyi hissettiriyor. Çabasız ve hiçbir şeysiz hayatta kalabilmeyi görmek bana özgürlük katıyor. En çok da her bir şeyden geçmiş olmak, geçip de gitmiş olmak bana şahane hissettiriyor. Güçlü bir boşluk, o an.

Yırtıp atmak, yarıda bırakmak, gücendirmek dünyalık işleri ve sevenlerimi beni şımartıyor.

Hayat bu andan ibaret değil lakin. Hayat anlardan ibaret.  Ve bu anımda fark ettim ki bana kimi huylarım yetmiyor. Her ne kadar rahat geçinsem ve bunun ekmeğini yesem de gururlu olduğum çok anımı yad ediyorum.

Kendime çekip gitmek yerine affetmeyi, yarıda bırakmak yerine kabullenmeyi, ziyanlarla uğraşmayı yeğliyorum.

Hayat ne tek bi’ andan, ne tek bi’ duygudan, ne de tek bir işten ibaret… Anladığım şu ki hayat teklik sevmiyor. O zaman nedir bu çaba tek olabilmeye dair. Evet tek olabiliyorsun, bunu gördün. Yani diyeceğim şu ki; tek başıma oturduğum ve gurubu izlediğim, Mavi ile münasebetimi içeren o andan sıyrılmanın da vaktidir.

Hayat anlardan ibaret. Kimi zaman sadece kendime, kimi zaman ise içinde bulunduğuma ait anlar…

imza:alacamarti.