HİNDİSTAN GÜNCEM: BÖLÜM 1

Tadını tuzunu bilmediğim, huyu suyu farklı oralara, alışkın olduğum mekanlardan bedenimi ve ruhumu sıyırıp da gitmiştim.

 Hindistan'a Gitmeye Nasıl Karar Verdim? 

2022'nin Nisan ayına dönmek gerekecek bunu anlatmam için. Daha önce aklıma gelmeyen, zorunluluk hissetmediğim bir fikirdi yurtdışına gitmek.  Evet, yurtdışına gitmek... 

Çünkü ta o zamanlardan Hindistan yoktu aklımda. 

Aklımda bir düşünce olarak iki ay kadar dolandım durdum. Sadece yurtdışına gideceğimi söylüyordum kendime ama ne yapacağımı, nasıl yapacağımı asla kestiremiyordum. Bir şekilde bir şeyler olacaktı ve ben bir uçağa binip Türkiye sınırlarından uzaklaşacaktım. 

Havaalanında sıra beklerken 

4 Haziran 2022: Bir cumartesi günüydü. Gönlünde beni çokça misafir eden, gönlümde kendisini çokça misafir ettiğim bir arkadaşımla Kadıköy'de oturuyoruz. Yeşilliklerin arasında ısınırken, heyecanla bana birini anlattı.  29 yaşında Mısırlı bir kızdan söz etti. O kız özellikle çalışma hayatına başladıktan sonra bir ülkeden diğerine sürekli gezmiş. Şimdi Türkiye'deymiş. Ve bu kızın ilk gittiği ülke Hindistan'mış.(AIESEC ile gitmiş) 

 Şimdilerde Hindistan denince aklıma gelenler başka. Belki içine kendimi de katabildiğim resim canlanabiliyor gözümde. Ama o zaman, çok büyük bir harita çizdim kafamda, yolları kondurabildim. Filmlerde gördüğüm insanların silüetini görür gibi oldum. Hiç bir şey net değildi ama. Sadece içine gireceğim de kaybolacağım bir ülke vardı önümde onu biliyordum bir tek.  Şimdi de biri sorsa kısaca şöyle diyorum. Orası farklı bir dünya. Ve evet ben o dünyaya girmek istedim. 

Tadını tuzunu bilmediğim, huyu suyu farklı oralara, alışkın olduğum mekanlardan bedenimi ve ruhumu sıyırıp da gitmiştim. 

O gün saatlerce dinledim arkadaşımdan o Arap kızının hikayesini. Tanışmasak da kendisi benim hikayemde bir kıvılcımdır; ben öyle inanıyorum. 

Akşam eve gittiğimde bilgisayarı açtım, baktım AIESEC'in sayfasına. Başvuru yaptım. Diğer gün arandım, bana ne istediğimi sordular. İki seçeneğim vardı; ya sosyal sorumluluk projesi ya da staj. İkisi de olur dedim. Biri olmazsa diğeri muhakkak olur. :) Çünkü ikisinin ucunda da yurtdışına gitmek var. 

Bana bir kaç proje sundular seçenek olarak. Hukukçulara staj pek bulunmuyorumuş. Çok da meraklısı değildim zaten. Projelerden bir tanesini seçtim bana iki ya da üç gün sonra yeniden dönüş yaptılar.

  "Rukiye, seninle mülakat yapacaklar. Hindistan'a gideceksin. "

Mülakat mı? Hindistan'a gitmek mi? Gerçekten mi?

Her şey nasıl bu kadar hızlı ilerleyebilir? 

Tüm bunlar olmak için tam zamanını bekliyor ve şuan da olur yani öyle mi? 

11/06/2022: Mülakat günü, birazdan beni bir Hintli arayacak, ne ben onu anlayacağım ne de o beni. Mülakattan onay alamayacağım. O an yaşadığım şey ne stresti ne de başkası. Sadece kendi kendime eğleniyordum. Birazdan dünyanın öbür ucundaki bir adama rezil olacağım ve bunu sadece ikimiz bileceğiz. Hahahaha birbirimizi asla görmeyeceğiz. Bu garip mülakat uzay boşluğunda sallanıp duracak. 

Öyle oldu da. O garip mülakat uzay boşluğunda sallanıp duruyor. Fakat tek bir farkla mülakattan onay almıştım ve projeye kabul edilmiştim. :)) 

Bana mülakatı kazandıran neydi asla bilemeyeceğim sanırım. Fakat 9 dakika süren mülakatta ilk 4-5 dakika asla susmadan Hint usulü Hintçe konuşan o Hintliye bir dakika deyip kendimle alakalı bir kaç cümle kurmamla kördüğüm çözülmüştü sanırım. 

Hindistan'a gidiyordum. Kesinleşmişti artık. Tek yapmam  gereken beklemekti artık. Ekime kadar beklemek. 

Geriye kalan resmi işlemler, onlardan söz etmek istemiyorum aslında. Pasaport ve vize işlemleri, kendinden sıkıcı ve boğucu işlemler. Orayı anlattıktan sonra önümüz dümdüz ve aydınlık okuyor. 

Delhi'nin uçaktan görünümü 

Uçağa bindiğim o akşamı anlatmak istiyorum en çok. İstanbul Havaalanındayım. Erken gittim. Sevdiklerimle araşıyoruz, vedalaşıyoruz. Bir yandan havaalanında volta atıyorum. Aklımda ise tek bir şey var. Saat 20.45 olacak ve ben Türkiye'yi geride bırakacağım. Geri dönmem mümkün olmayacak. :))) Bu cümle her ne kadar korku filminden fırlamış gibi dursa da bana dopdolu, sımsıcak, iyimser ve sevgi dolu bir heyecandan başka bir şey hissettirmiyordu o an.   

Uçaktaydım, yalnızdım, birazdan hiç bilmediğim bir ülkeye uçacaktım ve gayet normal bir durumdu bu. Hiçbir şey olmuyor gibi çantamdan en son okumakta olduğum kitabımı ve ajandamı çıkardım. Garip geldi. İndigo uçağına kitabım ve ajandam yakışmıştı. 

Yanıma denk gelen bir Hintliyle azcık konuştuk sonra o arkadaşlarının olduğu koltuklara gitti. Ben yalnız kaldım. Uyudum. Evet, 7 saat boyunca fütursuzca uyudum. Yazdım, uyudum. Müzik dinledim, uyudum.  Sanki İstanbul'dan Antalya'ya uçuyormuşum gibi uyudum. 

Uyandığımda pilot Delhi'ye inmek üzere olduğumuzu söylüyordu. 

Evet az önce kurduğum korku filminden fırlamış o cümle gerçek olmuştu. Geri dönüşüm yoktu. Artık Delhi'deydim. Sabah 6'ydı.  Valizimi beklerken, havaalanında yürürken, gördüğüm Hintli insan manzaraları elimi yüzümü yıkamak niyetineydi benim için. Aldığım baharat kokusunu hala anımsayabiliyorum fakat betimlemem mümkün değil. 

Giriş işlemlerini halledip beni karşılayacak olan o kişiyi bulmalıydım. Ama bu nasıl olacaktı? 

SHAİLENDRA 

Ona ayrı bir bölüm açmak istiyorum. Hindistan Güncem: Bölüm 2 belki de sadece Shailendra'ya, onunla geçirdiğim anlara ve ilk haftama ait olabilir.